Wanneer je gaat leven vanuit je diepste zelf, leef je het leven dat past bij wie je diep van binnen bent.
Dat is niet perse de makkelijkste weg. Maar wel je meest waarachtigste leven, het leven volgens je eigen waarheid.
En wat je tegenkomt daarbinnen, is misschien niet altijd mooi, lief en zacht. Het is echt en soms rauw en wild. En vaak hebben we verleerd hoe het is om echt, rauw en wild te zijn.
Het is anders, het is niet zo volgzaam, het kiest voor zichzelf, cijfert zichzelf niet weg omwille van de ander, doet niet zoals het hoort.
Maar dat is wel wie je bent. Je wilt weleens schreeuwen, boos zijn, met je vuist op tafel slaan, huilen in een hoekje, er tegen in gaan en het anders doen.
We zijn zo geconditioneerd om te passen binnen de norm. Maar hoe kan die norm bij zoveel duizenden mensen passen? Niet! En dus lopen zoveel vrouwen en mannen op een gegeven moment vast. Vast in je leven, vast in je lichaam of vast in wie je bent.
En dan wordt je gedwongen (de vraag en uitnodiging heb je immers al lang gemist) om naar binnen te kijken, te luisteren en te voelen. Voelen van die echte, rauwe gevoelens die je al zo lang wegdrukt. Luisteren naar de stem van je ziel, de fluistering die je alleen in de stilte van jezelf hoort. En kijken naar je leven, hoe is het nu, wat wil ik nog wel en wat past me niet langer meer?