Wat als alles waar ik zin in heb, waar ik naar verlang, mijn hoogste waarheid is?
Mijn diepste true nature aan het woord?
Dat dat het beste is dat ik op dit moment voor mezelf kan doen.
En als ik me daar volledig aan overgeef, ik het beste doe dat ik voor mezelf kan doen.
Is het ontkennen van die verlangens, het onderdrukken van emoties, het lijflijke, het dierlijke en onaangepaste deel van onszelf, het wilde. Is het ontkennen daarvan niet de reden dat ons vuur dooft? Dat we ons opgebrand voelen, lusteloos en alles behalve sprankelend voelen?
Wat als we ons overgeven aan het zachte, het kwetsbare, het vurige, het onaangepaste en wilde in onszelf?
Wat als we onze emoties als richtingaanwijzers gebruiken?
Wat als we deze delen van onszelf met anderen durven delen? Als we uiten wat er diep binnen in ons leeft, of het nu licht of donker is, gewenst of ongewenst?
Als we elkaar aanmoedigen en steunen om dit zichtbaar te maken, om er vorm aan te geven. In plaats van elkaar te waarschuwen voor het onbekende, voor het donker en het duister en steeds in onze comfort-zone blijven en elkaar weer terug trekken naar het bekende en het veilige.
Wat als we elkaar helpen om dromen werkelijkheid te maken, uitnodigen om die dromen te dromen, te verlangen en vorm te geven aan deze soms zo kwetsbare maar pure en eerlijke verlangens….